Lubię dla Was pisać.

Naprawdę to lubię!

Ostatni tydzień spędzałam w Holandii. Z powodu bycia nie-online nie pojawiły się niedzielne Tygodniowe dobroci. Ale to nic, dziś będą po prostu dobroci: te świąteczne, te życiowe, te małe i wielkie. 

A teraz...cofamy się do zeszłego tygodnia i zaczynamy dobrą podróż!

Cudna WielkaNoc !!!
Nastała Noc, która jednocześnie stała się Dniem. Znak, że każda ciemność zawsze kończy się nadejściem Światłości. Tej Światłości, która daje życie, radość, pokój serca. Kiedyś zadano mi pytanie: w jaki sposób można podzielić słowo 'ZMARTWYCHWSTANIE'. Pojawiło się ich kilka, ale nikt z nas nie wpadł na tę jedną istotną wersję. I od tej pory powtarzam to każdemu, i jest to dla mnie najpiękniejszym i najprawdziwszym przesłaniem tego Święta. A chodzi o... Z-MAR-TWYCH-WSTANIE !!! Dziś i każdego dnia ON podnosi Cię z Twych mar, ciemności i upadków. I o to właśnie chodzi! :)

A teraz zapraszam Cię na spacer po ... Keukenhof

Lubię dla Was pisać.

Naprawdę to lubię!

Ostatni tydzień spędzałam w Holandii. Z powodu bycia nie-online nie pojawiły się niedzielne Tygodniowe dobroci. Ale to nic, dziś będą po prostu dobroci: te świąteczne, te życiowe, te małe i wielkie. 

A teraz...cofamy się do zeszłego tygodnia i zaczynamy dobrą podróż!

To był dla mnie wyjątkowo ciężki tydzień. Niby intensywnością nie różnił się od poprzednich, a jednak mocno dał mi się we znaki. Już we wtorek chodziłam przemęczona i marzyłam o weekendzie i odpoczynku. Ale mimo tego zabiegania i takiego zwyczajnego, ludzkiego zmęczenia dostrzegłam coś bardzo, bardzo dobrego. Świadomość tego, że co niedzielę postanowiłam dzielić się z Wami tymi pięknymi momentami z całego tygodnia mobilizuje mnie do tego, by bardziej otwierać oczy, uszy i serce. By dostrzegać więcej. I powiem Wam, że to naprawdę działa. Rzeczy, miejsca, które wydawały mi się takie zwyczajne, nabrały teraz innego wymiaru.

A teraz... zapraszam Cię na kolejne tygodniowe dobroci mojego życia.

To był dla mnie wyjątkowo ciężki tydzień. Niby intensywnością nie różnił się od poprzednich, a jednak mocno dał mi się we znaki. Już we wtorek chodziłam przemęczona i marzyłam o weekendzie i odpoczynku. Ale mimo tego zabiegania i takiego zwyczajnego, ludzkiego zmęczenia dostrzegłam coś bardzo, bardzo dobrego. Świadomość tego, że co niedzielę postanowiłam dzielić się z Wami tymi pięknymi momentami z całego tygodnia mobilizuje mnie do tego, by bardziej otwierać oczy, uszy i serce. By dostrzegać więcej. I powiem Wam, że to naprawdę działa. Rzeczy, miejsca, które wydawały mi się takie zwyczajne, nabrały teraz innego wymiaru.

John & Stasi Eldredge

"Urzekająca"

Uwielbiam "Urzekającą". Książka mądra, piękna, ujmująca i... kobieca. A dziś bardzo świadomie wybrałam dla Was fragment opisujący kobiecą przyjaźń. Tych kilka zdań zawiera w sobie wielką prawdę o przyjaźni między kobietami. Ale, że lubię czytać między wierszami z tych słów wypływa dla mnie jeszcze jedno przesłanie: Jesteś wyjątkowa. Jesteś szczególna. Jesteś piękna. Jesteś urzekająca. Jesteś kobietą. Dlatego przyjaźń między kobietami jest czymś wyjątkowym. 

Dziś chcę wszystkim kobietom powiedzieć, że każda z nas jest na swój sposób wyjątkowa. A na dowód tego chciałabym Wam z ogromną radością serca ukazać sylwetki kilku kobiet. Kobiet niezwykłych, bo moich przyjaciółek. Kobiet, które mnie inspirują swoją postawą, naturą, sposobem bycia. Każda z nich jest zupełnie inna, a każda wyjątkowa. I jestem wdzięczna, że Ktoś postawił je na mojej drodze. Przed Wami pięć różnych kobiet. Pięć wyjątkowych inspiracji.

M. Znam ją już siódmy rok, a wciąż na nowo ją odkrywam. Ma niesamowitą energię i mam wrażenie, że gdyby mogła, przeniosłaby tą energią wszystkie góry świata, które - swoją drogą - kocha. Za otoczką energii kryje się wrażliwe serce. Serce, które szczęśliwie kocha i jest kochane. W czym tkwi jej niezwykłość? W tym, że w pewnym momencie potrafiła zawalczyć o siebie, podejmować trudne ale dobre decyzje, które doprowadziły ją do obecnego, szczęśliwego etapu jej życia. A gdy się uśmiecha - uśmiechają się jej oczy. To naprawdę wrażliwy wulkan energii i emocji.

A. To kobieta, która inspiruje mnie od momentu, w którym ją poznałam. Jest dla mnie źródłem inspiracji o tym, jak być prawdziwą kobietą, jak kochać, jak wierzyć. Ma serce przepełnione wiarą, nadzieją i miłością. Jest niezwykle wrażliwym muzykiem, który pragnie nieść pomoc potrzebującym. Dzieli się swoją pasją a wszystko robi subtelnie i delikatnie, bo taka jest jej natura. Jest Piękna. Jest urzekająca i jest moim wzorem kobiecości. 

Lubię sposób, w jaki zaprzyjaźnione kobiety odnoszą się do siebie. Gdy spotykam się z grupą przyjaciółek, to zwykle ktoś zaczyna głaskać czyjeś plecy. Poklepywać po dłoni. Bawić się włosami. Przekazywane są zbawienne, czułe, pieszczotliwe, uzdrawiające dotknięcia. Mężczyźni tego między sobą nie czynią. To się spotka jedynie u kobiet.

Naturą kobiety jest oczarowanie mężczyzny, którego kocha. Naturą kobiety jest subtelność i delikatność. Bo właśnie w ten sposób miłość wyraża się najpiękniej. Usłyszałam kiedyś słowa, że kobieta może przemieniać świat swoją delikatnością. Nie krzykiem, nie siłą, ale delikatnością. Im ktoś ciszej mówi, tym bardziej musimy się wsłuchać, aby zrozumieć, co chce nam powiedzieć. I to bardziej trafia do serca.

Elizabeth z "Dumy i uprzedzenia" była kobietą prostą, pełną życiowej energii ale i wrażliwości, subtelności, piękna. A jak wreszcie pokochała to zrozumiała, że kocha całym sercem. 

Naturą kobiety jest piękno. Każda z nas pragnie być piękna. Pragnie być piękna dla siebie ale i dla mężczyzny, którego kocha. Szukamy sposobności ku temu, aby swoje piękno ukazywać. Pamiętam taki wieczór, w którym rozmawialiśmy z moim narzeczonym o tym, że jesteśmy tak zabiegani, że nawet nie mamy czasu ani siły, żeby gdzieś wyjść, a ja bardzo chciałam gdzieś wyjść. Powiedziałam mu wtedy: "Wiesz, to nie jest tak, że ja chcę gdzieś wyjść tylko po to, żeby się pobawić. Ja chcę gdzieś wyjść bo... chcę ubrać sukienkę, ułożyć włosy i pomalować. Chcę pięknie wyglądać". Tak naprawdę nie chciałam tańczyć i bawić się. Chciałam mieć okazję, żeby się wyszykować, żeby spełnić pragnienie, które było głęboko w moim sercu - pragnienie, by wyglądać pięknie. 

Naturą kobiety jest bycie kochaną. Jesteś warta miłości. I nie daj sobie wmówić, że może być inaczej. Jesteś warta miłości, a więc jesteś warta tego, by Cię szanować, traktować z życzliwością i troską. Jesteś warta tego, by o Ciebie walczono. Każda z nas w głębi serca pragnie, by o nią walczono. Przynajmniej ja mam takie pragnienie. I zasługujesz na to by poczuć, że jest ktoś, komu na Tobie zależy. Zasługujesz na to, aby być w pełni kochaną. Zasługujesz na to, by o Ciebie walczono. Bo jesteś kobietą. Jeśli ktoś mówi Ci, że na coś nie zasługujesz...nie pozwól na to. I nie mam tu na myśli postawy roszczeniowej i ciągłego wymagania niestworzonych rzeczy. Nie... mam tu na myśli kobiecą naturę, która nie pragnie niczego innego jak tylko tego, by być kochaną. Mamy bliską przyjaciółkę, która doświadczała różnych sytuacji związanych z poczuciem miłości. Gdy znów wszystko zaczęło się układać mój P. powiedział: "Cieszę się, że jest dobrze. Ona zasługuje na Miłość". Ty też zasługujesz na miłość.

Podejmij wyzwanie odkrywania swojej kobiecości. Załóż sukienkę, wyjdź na wiosenny spacer. Spójrz w swoje serce, które z natury jest delikatne i subtelne. Spróbuj uświadomić sobie co znaczy dla Ciebie bycie kobietą. Może spójrz również na kobiety, które znasz? Dla mnie często są one inspiracją lub przykładem do naśladowania. Pewna piękna i mądra kobieta powiedziała ostatnio: "Jak to dobrze, że Pan Bóg nas stworzył kobietami". 

Kochani!

Tym postem chciałabym rozpocząć mały 'niedzielny rytuał'. Na koniec każdego tygodnia chciałabym dzielić się z Wami tym, co mnie w tym czasie spotkało, opowiadać o chwilach, w których doświadczyłam dobra, lub kiedy coś poruszyło moje serce. Wiem, że sporo z Was mnie zna, są jednak osoby, którym moja osobowość może być zupełnie nieznana. Dlatego będzie to choćby mała sposobność poznania tego kim jestem, co myślę i co czuję.

Bądźcie ze mną!

Miniony weekend spędziłam w domu. Daleko od Warszawy, daleko od tłumów ludzi, daleko od hałasu, zgiełku i zabiegania. Przyjechałam do miejsca, gdzie ptaki śpiewają głośniej, gdzie kwitnące drzewa pachną intensywniej, bo połączone z zapachem wiosennej ziemi pól i ogrodów. Przyjechałam do miejsca, w którym jest cicho, spokojnie, bezpiecznie. I choćbym chciała, by czas też płynął tu wolniej, to mam wrażenie, że dzieje się zupełnie odwrotnie - ucieka nieubłagalnie, a każdy zachód słońca - choć piękny - przybliża mnie do końca. Wciąż mało czasu. Tak bardzo za mało czasu. 

Wracając z domu do Warszawy zatrzymałam się u moich bliskich. Są takie chwile, w których zapominasz o wszystkim co trudne. Dla mnie jedną z takich chwil jest ta, w której widzę uśmiech małej M. (Moja chrzestna córeczka). Kocham dzieci. Każdego dnia z nimi pracuję, ćwiczę, bawię się. Nie zawsze jest łatwo i kolorowo, niejednokrotnie idziemy jak żółwie pod ogromną górę i nie widać końca. Jednak dziecko to....to miłość, uśmiech, kruchość i delikatność. A gdy widzimy to wszystko w tych dzieciach naszych (dosłownie lub w przenośni) - tych małych i ukochanych, to już wszystko inne nie ma takiego znaczenia.

Uwielbiam wiosnę. Uwielbiam, gdy drzewa nagle stają się białe od kwiatów i wszystko wokół pachnie tak niesamowicie. Prowadzę bardzo intensywny tryb, jeden dzień goni następny. Czasami popołudniami odwiedzam kilkoro moich małych pacjentów pod rząd, więc mam czas tylko na przemieszczanie się między dzielnicami, z autobusu do autobusu, od dziecka do dziecka. I niestety nie mam czasu na dłuższy i spokojny spacer. Jednak przy pięknym słońcu i cudownej wiosennej pogodzie nie umiem nie zatrzymać się choćby na minutę. W tym tygodniu udało mi się. Pod domem jednego z moich dzieci rosną kwitnące drzewa i wręcz zniewalające forsycje - chyba najpiękniejsze w całej Warszawie! Białe kwiaty drzew mają ten specyficzny i nie do zastąpienia zapach. Gdy biegłam na autobus zatrzymałam się, podniosłam oczy i zobaczyłam białe kwiaty na błękitnym niebie. I tak oto minuta zachwytu nad pięknem dała mi siłę na najbliższe godziny.

W czwartek w ramach działalności Koła Naukowego Logopedii prowadziłyśmy Warsztaty z podstaw dykcji i emisji głosu. Muszę się przyznać, że mimo tego, że mam o tym pojecie, to zawsze gdzieś chowałam to w sobie, nie ukazywałam na zewnątrz, nie wykorzystywałam w pełni mojej wiedzy i umiejętności. Może nie do końca w nie wierzyłam? Teraz, gdy pracuję zawodowo, pewne umiejętności się utwierdzają, buduje się pewność siebie i świadomość sprawczości. Poprowadziłyśmy warsztaty. Było dobrze. Naprawdę dobrze. Miło było usłyszeć ciepłe słowa, przeczytać ankiety z dobrymi ocenami. 

Kochani!

Tym postem chciałabym rozpocząć mały 'niedzielny rytuał'. Na koniec każdego tygodnia chciałabym dzielić się z Wami tym, co mnie w tym czasie spotkało, opowiadać o chwilach, w których doświadczyłam dobra, lub kiedy coś poruszyło moje serce. Wiem, że sporo z Was mnie zna, są jednak osoby, którym moja osobowość może być zupełnie nieznana. Dlatego będzie to choćby mała sposobność poznania tego kim jestem, co myślę i co czuję.

Rano miałam niemalże gotowy temat, o którym chciałam napisać Wam kilka słów. Jednak ten dzień przyniósł tyle wrażeń, tyle emocji i przemyśleń, że muszę się nimi podzielić...

Ten dzień nie należał do najłatwiejszych. Praca logopedy w niektórych sytuacjach stawia przed nami naprawdę trudne doświadczenia. O ile praca z dziećmi przynosi często mnóstwo radości i energii, tak pracując z dorosłymi musimy być gotowi na różnorakie efekty pracy. I po raz kolejny utwierdziłam się, że zbytnia wrażliwość nie ułatwia styczności z niektórymi pacjentami. Z jednej strony chciałoby im się pomóc nie tylko poprzez terapię ale również przez oddanie niemalże całego serca.

Z drugiej strony tak ogromna jest niemożność pogodzenia się z tym, że medycyna nie znalazła lekarstwa, żeby przywrócić im dawny stan zdrowia - najczęściej z przed wypadku - kiedy byli całkowicie sprawni, mówili, poruszali się, byli w pełni samodzielni... Niestety. To niemożliwe. Ten dzień był trudnym dniem, spotkania były trudne, choć piękne na swój sposób. Zrozumiałam jedno - nigdy nie wiesz co się wydarzy, a nasze życie jest tak kruche, że często nie zdajemy sobie z tego sprawy.

Wyobraźcie sobie...

Do gabinetu wchodzi młody 28-letni chłopak. Dobrze zbudowany, elegancko ubrany, z delikatnym uśmiechem na twarzy. Wchodzi z trudnościami, ale już samodzielnie - wieloletnia rehabilitacja przyniosła efekty. Zaczyna mówić, czytać, rozmawiać z nami. Trzeba się bardzo mocno skupić i obserwować, aby zrozumieć jego słowa. Pomyśleć, że jeszcze 8 lat wcześniej był normalnych chłopakiem. Uprawiał sport, rozpoczął studia, pojawiło się uczucie, miał mnóstwo przyjaciół, był silny, wysportowany i pełen energii. Samochód, który prowadził ulega wypadkowi, zostaje totalnie zmasakrowany (brutalne słowo). Lekarz, który przyjeżdża na miejsce, patrząc na ułożenie ciała chłopaka, na jego wygląd, stwierdza zgon - bez badania, bez obejrzenia. Przez prawie dwie godziny - tak cenne godziny !!! - chłopak nie otrzymuje żadnej pomocy. Na szczęście policjanci dostrzegają małe ruchy...on żyje! Później już tylko szpital, kilkumiesięczna śpiączka, obrzęk mózgu, zanik mowy i codzienna, tak silna rehabilitacja. Dziś poznałam go, będącego już 8 lat po wypadku. Niesamowity chłopak, całkowicie świadomy swojego stanu i tego co się wydarzyło. Wiecie co powiedział? "Lekarz stwierdził mój zgon. Na szczęście policjant zobaczył, że drgał mi kącik ust" 

Może pomyślisz sobie dlaczego o tym wszystkim piszę. Odpowiedź jest bardzo prosta. Zrozumiałam dziś po raz kolejny bardzo ważną prawdę. I chciałabym, abyś i Ty mogł/mogła ją poznać.

Zrozumiałam, że każde życie jest niesamowicie cenne. Moje, Twoje, każdej zdrowej i chorej osoby. Każdy z nas ma prawo do pięknego życia. Każde życie jest warte miłości (You are worthy of Love) i tego, by o nie walczyć. Ale...nie wiesz co czeka Cię jutro, za tydzień, za miesiąc. Nie wiesz co się wydarzy. Ważne jest tu i teraz, ile dobra damy i ile będziemy chcieli przyjąć. Nie trać chwili! Ile ważnych słów chowamy dla siebie i nie mówimy innym, bo "jeszcze będzie okazja!". A jeśli już nie będzie okazji? Nie trać czasu. Jeśli kogoś kochasz - powiedz to. Jeśli chcesz kogoś przytulić - zrób to. Jeśli marzy Ci się przygoda życia - walcz o to. Nie odkładaj tego, co ważne, na jutro.

Był taki moment podczas dzisiejszego spotkania, gdy zastanawiałam się, co myśli ten chłopak. Jak się czuje? Jakie są w nim emocje? Jak postrzega swoje życie? Gdy jednak z jego ust usłyszałam "Na szczęście policjant zobaczył....". On jest wdzięczny za to, że żyje. I ja też jestem wdzięczna za to, że żyję i doświadczam takich rzeczy, spotykam takich ludzi. I Ty bądź wdzięczny za Twoje życie, jakie ono by nie było. Bo każde życie jest warte miłości!

Rano miałam niemalże gotowy temat, o którym chciałam napisać Wam kilka słów. Jednak ten dzień przyniósł tyle wrażeń, tyle emocji i przemyśleń, że muszę się nimi podzielić...

Ten dzień nie należał do najłatwiejszych. Praca logopedy w niektórych sytuacjach stawia przed nami naprawdę trudne doświadczenia. O ile praca z dziećmi przynosi często mnóstwo radości i energii, tak pracując z dorosłymi musimy być gotowi na różnorakie efekty pracy. I po raz kolejny utwierdziłam się, że zbytnia wrażliwość nie ułatwia styczności z niektórymi pacjentami. Z jednej strony chciałoby im się pomóc nie tylko poprzez terapię ale również przez oddanie niemalże całego serca.