I wszystko mi znowu pomieszało plany. Od wczoraj pracuję nad nowym wpisem na zupełnie inny temat niż ten, który właśnie się pojawia. Często tak mam. Zacznę nad czymś pracować i "trach!" - coś mnie wzruszy, coś mnie zachwyci, coś skłoni do refleksji i automatycznie zmieniam myślenie. I chcę się z Wami tym dzielić...

Obejrzałam ten krótki film dziś rano. Całkiem przypadkiem. Przechodziłam obok niego kilkukrotnie, przeglądałam tablicę wzdłuż i wszerz. Miałam tyle wolnego czasu ale wciąż myślałam, że 9 minut to stanowczo za dużo i niekoniecznie chce mi się aż tyle czasu poświęcić (rzeczywiście aż tak dużo). Taki mój wewnętrzny leń się odezwał. Po chwili stwierdziłam, że to jednak musi być coś wartościowego i...zaczęłam oglądać. I zachwyciłam się od pierwszej chwili: muzyką, obrazami, błyskiem w oku. Lila tworzy swój świat, widzi otaczającą ją rzeczywistość tak, jak chciałoby widzieć jej serce (to moja wolna interpretacja). Tworzy obrazy, dopowiada swoje historie. Tak, jakby mogły mieć wpływ na innych ludzi. Dodaje kolory tam, gdzie widać szarość. Wywołuje uśmiech tam, gdzie jego brak. Ożywia kwiaty, które już uschły. Łączy ludzi, gdy są zbyt daleko od siebie. Przenosi się tam, gdzie tęskno ciągną ją wspomnienia i...serce. To serce takie artystyczne, marzycielskie.

O sile kobiety wiadomo nie od dzisiaj. O tym ile potrafi znieść. A szczególnie wtedy, gdy kocha. Kobieta kojarzy mi się zawsze z czymś kruchym, delikatnym, z czymś bardzo subtelnym. Myśląc o kobiecości mam przed sobą krajobraz lawendowego pola, skąpanego w promieniach słońca i delikatnej mgle, zroszonego poranną rosą. Albo delikatne płatki kwiatów, które wręcz proszą, aby je pogłaskać, zachwycić się. Mocno trzymam się przekonania, że kobieta swą delikatnością i subtelnością może zmieniać świat. Nie siłą i przemocą, ale delikatnością. Kobiecością...

Właśnie tak kojarzy mi się kobiecość. Z cichością, przy której chciałoby się stąpać delikatnie na palcach. Z oczarowaniem, które uczy słuchać. Z czymś niewysłowionym, co po prostu jest. Ale jest też druga strona kobiecości: silna, wojownicza. Nie agresywna, pełna przemocy, ale po prostu silna.

~~ ~~ ~~ ~~ ~~

Jest coś takiego w kobiecie co sprawia, że jest bardzo dzielna, waleczna, jednym słowem - silna. Czasami sama nie potrafię tego zrozumieć. Szczególnie wtedy, kiedy wyraźnie sobie z czymś nie radzę. Zastanawiam się wtedy, czy kobieta nie jest czasami za-silna? Albo może sama chce taka być? W minionym tygodniu trochę chorowałam. I mój organizm, zmęczony dodatkowo ciągłą bieganiną, odmówił posłuszeństwa, jakby wyrażając swój sprzeciw wszystkim obowiązkom. Mąż prosił, żebym została w domu. Ale ja - kobieta za-silna mimo wszystko postanowiłam pojechać do pracy. Wróciłam prawie tak szybko, jak wyszłam z domu. Nie wytrzymałam zbyt długo i w jeszcze gorszym stanie przekroczyłam próg domu. A tam wyrozumiały mąż czekał z witaminami, miodem, cytryną, herbatą...czekał z miłością. Zatroskany. Pomyślałam sobie wtedy po co mi to było, co chciałam udowodnić. I komu - innym? mężowi? sobie? Że dam radę bo nie jest ze mną tak źle? Że szkoda mi rezygnować z pracy? Że nie będę bezczynnie siedzieć w domu? Że jestem silna? Za-silna? 

Kobieta jest silna w swojej kobiecości. Jest silna w swojej istocie. Potrafi przygarnąć do serca niemalże cały świat. Urodzi dzielnie dziecko i będzie chronić je całą sobą. Stanie murem za tymi, których kocha. Zrobi zakupy, a w kuchni jednocześnie potrafi robić to, to i to...i jeszcze tamto. Kobieta potrafi zmienić świat swoją siłą. Siłą pełną delikatności, taktu, miłości. Siłą jestestwa. I to jest piękna siła. Ale nie dokładajmy sobie tej niepotrzebnej za-siły. Pozwólmy, by ktoś się o nas troszczył. Kobiecość rozkwita przy męskości, a męskość przy kobiecości. Czasami chcę być krucha, by schronić się w ramionach mojego mężczyzny. I to jest dobre. Nie chcę być więcej za-silna.

Za to często jestem zatroskana (wciąż mi mówią: Marto, Marto...troszczysz się i niepokoisz o wiele). ->Kasia Marcinkowska<- pisze w Kalendarzu Kobiety takie oto mądre i prawdziwe słowa: 

Kochane Panie! Czy Wy też czasami chcecie uratować świat i to cały, tak jak ja? Drodzy Panowie! Czy dostrzegacie, jak wasze kobiety czasami kombinują i myślą i znów kombinują co by tu zrobić? Często słyszę, że za bardzo się zamartwiam, za dużo myślę, analizuję... i w efekcie chciałabym każdego uratować i każdemu dać coś z siebie i najchętniej się rozdwoić albo i roztysięczyć, żeby być wszędzie i pomóc wszędzie. Od dziś postanawiam: mniej się zamartwiać! (Ci co mnie znają pomyślą sobie teraz: "jasne, już to widzę"). Mniej się zamartwiać, bardziej ufać. Bogu, ludziom, którzy mnie kochają ale i samej sobie. A przede wszystkim mojemu sercu.

Sercu, które jest zakochane.

A wiecie, że serce zakochane sprawia, że kobieta jest najbardziej silna (nie mylić z za-silna) i zatroskana? Miłość jest siłą napędową dla każdego człowieka. Dla kobiety jest dodatkowo pobudką do rozkwitania i wzrastania w swojej kobiecości. Kobieta prawdziwie kochana rozkwita i promienieje. Kobieta jeśli kocha, to automatycznie ochrania i walczy o to, co dla niej ważne i niech ktoś spróbuje zrobić krzywdę jej bliskim osobom, a przemienia się w lwicę broniącą swojego terytorium. Kobieta jeśli kocha, chce troszczyć się o to, co ważne. Troszczy się i niejednokrotnie zamartwia, bo po kobiecemu chce po prostu dobrze. 

Wiele odsłon ma ta nasza kobiecość. Ważne, żeby wszystko wyważyć, żeby wszystko ze sobą harmonijnie grało. 

Ostatnio mam dużo refleksji na temat życia. Nie dziwne, skoro w ostatnim czasie wciąż docierały do mnie informacje o czyjejś poważnej chorobie, o kolejnym wypadku samochodowym, albo o tym, że ktoś wreszcie o swoje życie zaczął walczyć. Co jest z tym naszym życiem...?

Kocham Cię życie, poznawać Cię pragnę

choć barwy ściemniasz, wierzę w światełko, które rozprasza mrok

a ja się rzucam z nadzieją nową na budzący się dzień

chcę spotkać w tym dniu człowieka, co czuje jak ja

chcę powierzyć mu swój niepokój

chcę w jego wzroku ujrzeć światełko

uparcie i skrycie...kocham Cię, życie

Nigdy nie wgłębiałam się w tekst tej piosenki. Dopiero teraz tak naprawdę przeczytałam na spokojnie te słowa. Dlaczego akurat te? Dlaczego akurat ta piosenka? Bo mówi o życiu, o tęsknocie, która jest w sercu człowieka...czyli o wszystkim, o czym pragnę dzisiaj napisać. A te słowa będą nas dzisiaj prowadzić.

Była sobie pewna młoda dziewczynka. Rozmawiałyśmy czasem o życiu, a przede wszystkim o tym, jak odnaleźć sens i siłę. Jej sytuacja była bardzo trudna. A ona sama, nie mając wsparcia, nie potrafiła udźwignąć tego, co trudne. Denerwowałam się na nią często. Dla mnie życie jest czymś bardzo cennym, i "jak na złość" (a tak naprawdę było to błogosławieństwem) spotykałam na swojej drodze osoby, które miały ogromny problem, aby swoje życie przyjąć, zaakceptować, pokochać. Często mówiły o tym, że już nie widzą sensu, że mają ochotę z tym wszystkim skończyć... A ja? Tyle na ile umiałam - starałam się pomóc. Ale w duchu niejednokrotnie bardzo się denerwowałam. Tak było też w przypadku tej osoby. Przez dłuższy czas nie miałyśmy później kontaktu. Musiała uporać się z tym, co jej powiedziałam, z tym, co spotyka ją w życiu. Kilka dni temu znów poprosiła mnie o rozmowę. 

Byłam przekonana, że znów usłyszę o braku jej woli do życia, o niechęci, o słabości. Byłam przekonana, że znów będzie nerwowo. A tymczasem co usłyszałam? Że zaczęła walczyć, że po ostatniej rozmowie dużo się zmieniło, że poszła do psychologa, że zaczyna układać relacje z ludźmi, że pamięta o tym wszystkim, co trudne, ale że czuje się silniejsza, że zbliża się do Boga. Usłyszałam silny i radosny głos! I wciąż mówiła: "Dziękuję, dziękuję, dziękuję: że mogę na Ciebie liczyć, że mnie wysłuchałaś, że znalazłaś chwilę czasu. Nie miałam się z kim podzielić tym, co się działo przez ostatnie miesiące, a bardzo chciałam. Dziękuję."

Dlaczego Wam o tym wszystkim piszę? Bo uświadomiłam sobie co jest najczęstszym problemem tego, że człowiek nie widzi sensu w swoim życiu. To brak drugiego człowieka. Kogoś kto pobędzie, wysłucha, porozmawia.

Nie opuści mnie. Czasami wystarczy nam świadomość, że ktoś jest obok. Że wysłucha jak trzeba będzie. Że nie odwróci się z impetem na pięcie. Owe światełko na mierzei to dla mnie człowiek. Człowiek, który nie musi wiele robić, tylko słuchać. W rozmowie, o której Wam mówiłam, po usłyszeniu kolejnego 'dziękuję' powiedziałam: Ale przecież ja nic nie zrobiłam, tylko słucham. I właśnie tego trzeba było - wysłuchania. I świadomości, że mogę przyjść, zadzwonić i ktoś będzie miał dla mnie czas.

Chcę powierzyć mu swój niepokój, w jego wzroku ujrzeć światełko...co drogę wskaże we mgle, nie zdradzi mnie, nie opuści mnie. Potrzebujemy drugiego człowieka, aby pomógł nam odkrywać wartość życia. Abyśmy mogli otworzyć przed nim serce, podzielić się trudnościami, radościami. A gdy się zgubimy potrzebujemy odnaleźć w drugim człowieku światełko, dzięki któremu będzie nam łatwiej o swoje życie zawalczyć. Potrzebujemy przyjaciela, męża/żony, brata/siostry, mamy/taty... człowieka, który będzie.

Naszło mnie na refleksje, ale widzę, jak często nie doceniamy tego, co mamy. Nie doceniamy życia, które jest nam podarowane. Jestem logopedą, a logopeda ma do czynienia z przeróżnymi dziećmi. Także z tymi bardzo chorymi, o zaburzonym funkcjonowaniu. Widzę trudności tych ludzi, ich rodzin. Ale niejednokrotnie widzę szczęśliwe dzieci i szczęśliwych, silnych rodziców, którzy przyjęli dar życia taki, jaki został im dany i starają się wykorzystać je w pełni i cieszyć się sobą na ile to możliwe. Widzę jednak ile rodzin nie ma dla siebie czasu, bo żyje tylko pracą, jednocześnie słysząc, że matka dwójki dzieci, która poświęciła im wszystko, co miała, jest niemalże nieuleczalnie chora. 

Czas, aby być dla kogoś oparciem? 

Zostawiam Cię z tą refleksją...o życiu, o człowieku, o tym co ważne i co warto walczyć.

Tak opisuje książkę autorka, wprowadzając nas powoli w inspirujący świat bohaterek. Nie chcę opisywać Wam żadnego szczegółu, opowiadać dokładnie o historiach bohaterek czy przytaczać fragmentów z książki. Jeśli ktoś z Was zechciałby po nią sięgnąć chciałabym, aby mógł ją odkrywać i zachwycać się strona, po stronie, tak jak ja. Aby wszystko było dla niego niespodzianką. Ta "recenzja" będzie jedynie spisem moich odczuć, refleksji i lekką zachętą, by zagłębić się w świat tej lektury.

Na "Suknię ślubną" szykowałam się od bardzo dawna. Zobaczyłam ją gdzieś i zachwyciłam się od pierwszej chwili. Tytułem, okładką...od razu wiedziałam, że to nie będzie zwykła książka, którą przeczytam i odłożę na półkę. Pewnego wtorkowego wieczoru mama wysłała mi informację z pewnej internetowej księgarni, że tylko tego dnia można kupić "książkę dnia" o połowę taniej. Książką dnia była akurat "Suknia ślubna". Nie czekałam ani chwili, zamówiłam i niecierpliwie wyczekiwałam przesyłki. Pamiętam jak bardzo się ucieszyłam, gdy wreszcie wzięłam ją do rąk. Byłam już po ślubie, była to więc moja druga suknia ślubna. Wprawdzie papierowa, jednak nie mniej wyjątkowa.

Są takie książki, które porywają od pierwszej strony. Są takie, przez które trzeba się troszeczkę przebić. Ta zdecydowanie należy do pierwszej kategorii. Od pierwszego zdania stałam obok Charlotte, ramię w ramię, jakbym chodziła za nią jak cień i uczestniczyła we wszystkich jej perypetiach. I tak doskonale rozumiałam jej pragnienia, marzenia. Co więcej, od początku odnosiłam wrażenie, jakbym znała bohaterki od lat! Rzadko kiedy spotykałam się z czymś takim czytając jakąś książkę. Tutaj, od pierwszej chwili, czujemy się tak, jakbyśmy brali udział w jakiejś wyjątkowej historii. 

Rachel Hauck swym lekkim piórem buduje niesamowite emocje. Każda sytuacja opisana jest tak realnie, i jest tak rzeczywista, że przyprawiała często o szybsze bicie serca. Innym razem powodowała wzburzenie. Mój mąż uśmiechał się za każdym razem gdy podnosiłam głowę i zdezorientowana mówiłam: "Nie, nie może tak być, przecież ona kocha kogoś innego!" . Ta książka to po części romans - jest miłość, o którą trzeba walczyć. Po części książka kryminalno-detektywistyczna, bo badanie historii sukni czyta się z zapartym tchem (mimo, że nikt nikogo nie zabił, więc typowym kryminałem to to nie jest, ale emocje wzbudza równie silne). 

Książka mnie urzekła, oczarowała i nie mogłam się od niej oderwać. Czytałam rano, wieczorem, w autobusie, na przystanku, a nawet idąc chodnikiem (cud, że kątem oka obserwowałam jeszcze zielone światło!). A gdy skończyłam... poczułam się tak, jakby coś się właśnie skończyło. Westchnęłam cicho "Och!" i wiedziałam, że kiedyś sięgnę po nią raz jeszcze. 

To książka "o miłości, wierze, odwadze". Uczy jak kochać, uczy tego, że jeśli miłość jest prawdziwa, to prędzej czy później wygra. Uczy wiary, że to, co nas spotyka jest darem, że wszystko ma swój sens, że wszystko będzie dobrze. Uczy wiary ale i zaufania Bogu. Uczy odwagi w spełnianiu swoich marzeń, ale i ogromnej odwagi w walce o tę prawdziwą miłość. O tym, że czasem trzeba coś zburzyć, żeby odbudować na nowo. Że trzeba czasem coś stracić, aby docenić jak bardzo jest to dla nas ważne.

Gdybym chciała wyłapać najbardziej poruszające zdania, sentencje, przesłania, musiałabym zakreślić i pozaznaczać niemalże całą książkę. Na każdej stronie znajdziemy coś, co wzrusza, co skłania do refleksji nad wartościami, nad życiem, nad miłością. Płynnie przeplatające się historie czterech kobiet krzyczą wręcz pytaniem: Miłość czy rozsądek? Dla mnie zawsze jest to miłość. Zawsze wszystko jest z miłości. 

Jeśli ta książka trafi w Twoje ręce wierzę, że pochłonie Cię bez reszty. Z pozoru lekka, przyjemna, tak naprawdę przenika głęboko i pozwala doświadczyć piękna. Mam nadzieję, że zachwycisz się nią równie mocno. Polecam całym sercem i coś czuję, że niedługo znów zacznę odkrywać ją na nowo.

Tak. Wiem. Zaniedbałam pisanie i to bardzo. Ciągle jednak walczę ze zorganizowaniem swojego życia. Mam nadzieję, że szybko mi się to uda i zaprzyjaźnię się z moim kalendarzem. Tymczasem zachwycam się jesienią, kocham mój dom coraz bardziej i staram się być szczęśliwa. I mam dziś dla Was kolejną serię dobroci...

Lubię te niedzielne popołudnia. Z kubkiem ciepłej kawy z wanilią, cynamonem i mleczną pianką. Gdy za oknem świeci słońce mimo obniżonej temperatury. Gdy wiem, że jestem w domu. Moim domu. Naszym domu. Uczę się życia. Uczę się organizacji. Uczę się dbania o wszystko. Nie jestem jeszcze perfekcjonistką. Ba! Jeszcze wiele mi do tego brakuje. Chciałabym umieć sobie wszystko zaplanować. Ugotować obiad z wyprzedzeniem. Umieć wykorzystać go przez następne dni robiąc kolejne pyszności. Moja mama tak potrafi. Ja jeszcze nie. Chciałabym być zorganizowana, nie stawać w korkach i nie spóźniać się, bo bardzo tego nie lubię. Chciałabym umieć siadać wieczorem z kalendarzem i patrzeć co mam do zrobienia. Mój mąż tak potrafi. Ja jeszcze nie. Wielu rzeczy jeszcze nie potrafię. Ale chcę się nauczyć. Chcę, żeby mój dom był przyjazny dla innych. Żeby był przyjazny dla nas. Żeby był piękny, ciepły i żeby miłość unosiła się w powietrzu. Chciałabym, żeby nasz dom świadczył o tym, kim jesteśmy. A żeby tak było dom nie musi być bogato zdobiony, mieć najdroższe wyposażenie. Jeśli coś robimy z sercem, zawsze będzie pięknie. Nasz dom jest naszym domem, ale w rzeczywistości nadal jest wynajmowanym maleństwem, jako coś przejściowego. Ale jednak to dom, w który chcę włożyć serce. Czy mi się udaje? Mam taką nadzieję.

Jak już zdążyliście zauważyć śledząc moje wpisy - bardzo często piszę o domowym życiu, o domu samym w sobie. Dlaczego? Bo to miejsce, w którym żyję, które zawsze będzie ważne. Staram się za każdym razem przekonywać Ciebie, mój drogi czytelniku, że warto pokochać swój dom. Chciałabym, aby i dla mnie i dla Ciebie powiedzenie "Wszędzie dobrze ale w domu najlepiej" nabrało prawdziwego sensu. Żeby naprawdę tak było. Żebyś kochał wracać do domu po ciężkiej pracy, intensywnym dniu na uczelni, po długim wyjeździe lub po prostu, po krótkim spacerze. Spraw, by Twój dom był miejscem miłości.

~~ ~~ ~~ ~~ ~~

Zachwycam się jesienią. Póki co pogoda naprawdę nas rozpieszcza, słońce nie przestaje świecić, niebo bezchmurne. Pięknie. I nawet nie szkodzi, że zimno. Rano wychodząc z domu otula mnie chłodne, ale orzeźwiające powietrze. Staję w słońcu, żeby troszkę mnie ogrzało i aż lepiej rozpoczyna się dzień. W sobotę planowałam wielkie sprzątanie. Jednak widząc jak pięknie zaczyna zachodzić słońce chwyciłam aparat i wyszłam w poszukiwaniu kolorowej jesieni. Odkąd się przeprowadziliśmy, bezskutecznie próbowałam dotrzeć na Fort Bema. Tym razem mi się udało. I tak bardzo się cieszyłam! Tyle dzieci na placu zabaw, tyle spacerujących rodzin. Żałowałam, że mój mąż musiał być w pracy. Zawsze mam tak, że jak jestem w jakimś pięknym miejscu, od razu chciałabym mu wszystko opowiedzieć i pokazać. No cóż, starałam się opowiedzieć wszystko zdjęciami. Następnym razem pójdziemy na wspólny spacer. 

Pięknie, prawda? To była najlepsza decyzja, jaką podjęłam tego popołudnia. No, może zaraz po upieczeniu ciasta :) . A Ty zaprzyjaźniłaś/eś się już z jesienią? Poszedłeś na spacer? Odetchnąłeś od zgiełku miasta? No, chyba, że masz to szczęście mieszkania w spokojnej okolicy. Wiesz... ja też jestem zabiegana i zapracowana i wciąż biegam z jednego końca Warszawy na drugi. Ale przychodzi taki moment, w którym trzeba powiedzieć: halo halo, odpoczynek. To był mój cudowny odpoczynek! Wróciłam do domu z rumieńcami na chłodnych policzkach. I czułam się wspaniale!

Pisałam już na początku, że mimo iż daleko mi do domowego perfekcjonizmu, staram się jak umiem. Lubię piec. Z różnym skutkiem w prawdzie, bo udało mi się "przypiec" zbożowe ciastka i w efekcie nie wyszły takie, jak sobie wyobraziłam, ale niektóre wypieki wychodzą mi całkiem dobrze. W sobotę upiekłam "Banana Bread", chlebkowe ciasto bananowe. I to była ta kolejna dobra decyzja sobotniego popołudnia, bo wyszło tak, jak miało być. Czyli pysznie!

Przepis zaczerpnęłam z bloga Szusz. Dlatego właśnie tam Was odeślę, jeśli jesteście zainteresowani. Na stronce znajdziecie przepis i film z wykonaniem. ~~ http://szusz.com.pl/jedzenie/banana-bread-czyli-chlebek-bananowy/ ~~ Ciacho bardzo proste i faktycznie z serii "nie może się nie udać". Wyszło miękkie, świeże i delikatne. Skoro mi się udało to Wam z pewnością też się uda. Przyjemnie zajadać do popołudniowej kawki lub herbatki.

Pisałam już, że jestem szczęśliwa? Albo, że przynajmniej staram się taka być? Jeśli nie, to powtarzam to po raz kolejny. Jestem szczęśliwa. A kilka dni temu minął nam pierwszy miesiąc małżeński. I to nie prawda, że miodowy jest tylko pierwszy miesiąc. Bo miodowe może być całe małżeńskie życie. Już o tym pisałam, że to tylko od nas zależy jak przeżyjemy nasze życie, jak wykorzystamy każdą daną nam chwilę. I nie mówię tu tylko o małżeństwie, ale po prostu o życiu każdego człowieka, jakie by ono nie było. W miesiąc po ślubie wyciągnęłam wszystkie kartki, które wreszcie udało nam się zabrać do Warszawy. I będę je czytać i czytać, bo są piękne. Niektóre naprawdę chwytają za serce i pewnie jeszcze będę się tym z Wami dzielić.

I będę walczyć każdego dnia, by szczęście się nie kończyło i żeby miłość się nie kończyła. Bo to nie jest tak, że wszystko przyjdzie samo. Trzeba się starać, trzeba okazywać miłość, trzeba we wszystkim wzrastać.

Kiedyś na facebook'owym profilu publikowałam jeden z utworów niesamowitego muzyka. Piękny, subtelny, idealny na wieczorne chwile odpoczynku:

Prócz tego, że jestem logopedą, dane mi być również muzykiem (mimo, że nie praktykuję tego na codzień i nie studiuję w tym kierunku). Wiele lat szkoły muzycznej ukształtowało mój charakter i wrażliwość. Uwielbiam każdą chwilę, gdy mogę znowu grać, śpiewać, tworzyć muzykę. Nie wyobrażam sobie bez niej życia. Gdy poznałam twórczość Olafura, zachwyciłam się. A gdy dotarłam do "Living Room Songs" przepadłam całkowicie. Od zawsze marzyłam, żeby choć czasem, wieczorami spotykać się z przyjaciółmi - muzykami i grać, śpiewać, słuchać, chłonąć każdy dźwięk. Jak kiedyś zamieszkamy wszyscy w okolicach jednego miasta, będę chciała coś takiego rozpocząć. I wiecie co? Moje marzenie się spełniło!

Byliśmy ze znajomymi umówieni na domowe spotkanie. Pamiętam, że miałam ciężki dzień, pracę po drugiej stronie Wisły i kilka razy dzwoniłam do męża marudząc, że chyba jednak nie pojadę, że przecież i tak się spóźnię, że jestem zmęczona. Patryk powiedział tylko: "Zrobisz jak zechcesz, ale wiem, że jak nie pojedziesz, to będziesz potem żałowała". Pojechałam. I było cudownie! Było przyjaźnie, domowo, ciepło i muzycznie! Były nuty, śpiewanie i słuchanie najpiękniejszego utworu (o nim kiedyś kiedyś) z zamkniętymi oczami. Serce drżało! I właśnie wtedy, mając zamknięte oczy zrozumiałam, że spełniło się moje marzenie o domowym muzykowaniu (dziękuję Ci Panie Boże!).