Zjawisko przyzwolenia społecznego.... Dlaczego? Skąd? Czy jest to faktycznie spowodowane ludzką obojętnością? A może to strach, obawa o nasze bezpieczeństwo? Wybierając z tych dwóch rzeczy mam nadzieję, że jest to strach. Który z resztą bardzo dobrze rozumiem. Ale musimy pamiętać, że możemy pomóc choćby zwołaniem dodatkowej pomocy, wykonaniem szybkiego telefonu na policję. Powinniśmy jakkolwiek udzielić pomocy. Dla dobra drugiego człowieka, żeby po prostu pomóc i być może uratować komuś życie. Ale też dlatego, że... nigdy nie wiemy, kiedy sami będziemy tej pomocy potrzebować. Pozwól, że coś Ci opowiem...

Byłam na pierwszym roku studiów. Mieszkałam wtedy w jednej z centralnych dzielnic Warszawy. Ochota. Niby przyjemnie, niby blisko centrum, żadne odległe krańce miasta, dużo ludzi... ale jednak mieszkałam w części nie do końca bezpiecznej - co zrozumiałam dopiero po pewnym czasie. Wychodziłam późnym popołudniem na spotkanie, niedaleko, kilka ulic od domu. Była późna jesień, więc szybko robiło się ciemno. Wychodząc z domu minęłam siedzącego na barierce, młodego mężczyznę. Wstał za mną, gdy tylko go minęłam i po kilku krokach skierowałam się na chodnik. Domyślacie się jakie były moje pierwsze myśli? Słyszałam jego kroki tuż za mną, starałam się trochę przyspieszyć, ale jednocześnie nie dać po sobie poznać, że się wystraszyłam. Choć w rzeczywistości byłam przerażona. Po lewej stronie niewielkie osiedla, po prawej puste ulice. Ulice, które zawsze pełne ludzi, tak tego popołudnia świeciły pustkami. Rozglądałam się w pośpiechu czy w razie potrzeby znajdzie się ktoś, kto będzie mógł mi pomóc. Nic mi się nie stało, nikt mnie nie zaczepił ale błagałam w duchu, żeby ktoś się nagle pojawił, żebym nie była tu sama. Mężczyzna, który szedł za mną rozpłynął się w powietrzu, zniknął. A ja przerażona pobiegłam do najbliższej ruchliwej ulicy. 

Gdy poproszono mnie o napisanie kilku zdań na temat tej kampanii od razu przypomniałam sobie to niedzielne popołudnie z przed kilku lat. Mnie ostatecznie nic się nie stało. Ale doskonale potrafię wyobrazić sobie co czuła ta dziewczyna, napadnięta w centrum Warszawy, której - prócz Pawła - nikt nie pomógł! Pomyślałam sobie teraz: "Skoro nie spieszono jej z pomocą w ścisłym centrum miasta, to czy ktoś pomógłby mi na spokojnej ulicy?" - odpowiedź jest przerażająca.

Nie bądź obojętny. Proszę... W imieniu tych wszystkich osób, które doświadczyły przemocy, ale i w intencji każdego z nas. Pomagajmy sobie, zróbmy tyle ile jesteśmy w stanie, ale nie bądźmy obojętni. Pamiętacie jak zawsze powtarzam, że dobro, które czynimy, zawsze - ale to zawsze - prędzej czy później do nas wróci. Tak dzieje się i w tym przypadku. 

Chciałabym żyć w bezpiecznym kraju. W bezpiecznej Warszawie. Ale i w bezpiecznej, małej rodzinnej miejscowości. Niestety nie zawsze jest bezpiecznie, dobrze o tym wiemy. Ale w takim razie chciałabym mieć pewność, że gdyby coś mi się działo znajdą się osoby, które zareagują, które pomogą. Które coś zmienią. 

Jestem ogromnie wdzięczna Pawłowi, że nie był obojętny, 

uratował dziewczynę i zrobił kolejny krok w niesieniu pomocy. 

Całym sercem popieram tę kampanię, która rozrasta się coraz bardziej. 

A teraz kilka słów, co dalej...

Już niedługo pojawi się spot filmowy, którego emisja odbędzie się w środkach komunikacji miejskiej oraz internecie m.in. na portalu YouTube,  blogach i portalach społecznościowych. Ambasadorami kampanii „Możesz to zmienić” zgodziły się zostać znane i lubiane postaci z polskiej przestrzeni publicznej. Wspierają ją m.in. Anna Karczmarczyk, Klaudia Halejcio, Lilu oraz Filip Bobek, a także obecna Miss Polski Ewa Mielnicka.

Jeśli jesteś zainteresowany, odsyłam Cię dalej:

Strona internetowa: http://www.mozesztozmienic.pl/

Facebook: https://www.facebook.com/mozesztozmienic

Paweł Dąbrowa: pawel@mozesztozmienic.pl

I z tą myślą Was zostawiam...

[Wszystkie zdjęcia pochodzą z kampanii społecznej "Możesz to zmienić"]

"Kocha - nie kocha - kocha - nie kocha" - kto z Was nie zna tej wyliczanki? I która z nas nie wyrywała płatków stokrotek recytując powyższe słowa w nadziei, że ostatni płatek wypadnie na słowo "kocha"? Jak to jest z tą miłością. A może na początku z zakochaniem. A może i z miłością i zakochaniem? 

Myśląc o tym co chciałabym Wam napisać stwierdziłam, że chyba to nie-lubienie zimna sprawia, że uwielbiam otaczać się ciepłem. Wełniane, grube swetry, pluszowe skarpety, koce... Tak! Koców i ciepłych pledów u mnie nie brakuje i chyba właśnie na ich punkcie mam ostatnio "fioła". Wszystkie miękkie, puchate i ciepłe. Idealne na wieczór, chłodniejszy poranek, do gorącej herbaty albo mrożonej kawy, idealne zawsze. A do ciepłego koca idealne są świece, bo to właśnie one jeszcze bardziej ocieplają przestrzeń. Lubię taki spokój, taki czas, w którym siadam pod kocem i patrzę na tańczące płomyki. I całe moje serce się ogrzewa.  

Ale myśląc o cieple, do głowy przychodzą mi nie tylko miękkie koce, grube swetry czy płomyki ulubionych świec. Mówiąc o ciepłe myślę również o... drugim człowieku. Bo choćbyśmy otaczali się najcieplejszymi przedmiotami, odkręcali grzejniki na najwyższe obroty ale nie mieli w swym sercu kogoś, dla kogo jesteśmy ważni, albo nie próbowali naszego serca otworzyć na drugiego człowieka, to czy to nasze serce będzie ogrzane? Fizycznie - tak. Ale duchowo, emocjonalnie? 

Jakiś czas temu czułam się nienajlepiej. Byłam zmęczona, bolał mnie brzuch. A na ból brzucha mam sprawdzony sposób - ciepły termofor lub dotyk ciepłej dłoni. Tego wieczoru zrobiłam tak samo. Przykładając ciepły okład do bolącego brzucha spojrzałam na Męża i jakby mnie oświeciło powiedziałam: "No tak... przecież ciepło łagodzi ból! Ciepło drugiego człowieka może złagodzić nasze cierpienia!"

Znam, osobiście lub z opowiadań, osoby, które są bardzo zgorzkniałe, niezbyt miłe, których serca wydają się być zmrożone jak lód. Możnaby pomyśleć, że po prostu tacy są. Ale często jest tak, że nie ma nikogo, kto mógłby ten lód roztopić i ogrzać wszystkie smutki, złagodzić ból trudnych doświadczeń. A może tacy ludzie są wokół, tylko osoby te nie pozwalają się im zbliżyć, i swojego serca nie potrafią otworzyć dla innych ludzi? 

Gdy czuję się źle, gdy spotyka mnie coś trudnego, coś co mnie rani - nie lubię być sama. Wtedy nawet nasze najcieplejsze mieszkanie i najgrubszy koc nie ogrzeje mojego serca. Nie sprawi, że poczuję ukojenie. Wtedy najbardziej potrzebuję drugiego człowieka. Wtedy potrzebuję ramion mojego Męża, które są najlepszym ukojeniem bólu.

Może masz takie chwile, kiedy jest Ci naprawdę ciężko. Doświadczyłeś trudności, ktoś Cię zranił, nie potrafisz sobie z czymś poradzić, borykasz się z trudną decyzją, co skutecznie powoduje ból, na który nie potrafisz znaleźć lekarstwa. I może w tych chwilach wolisz zostać sam... A ja chciałabym poprosić Cię dzisiaj, żebyś nie zostawał sam. Żebyś znalazł kogoś, komu możesz zaufać. Żebyś zechciał porozmawiać. Żebyś zechciał otworzyć się na ciepło drugiego człowieka. Ono jest ogromne! Może to Twój mąż czy żona, może mama, tata, rodzeństwo. Może to Twój najlepszy przyjaciel. A może osoba, która tym najlepszym przyjacielem może się wkrótce stać? Doświadczyłam spotkań z wieloma ludźmi. Doświadczyłam przyjaźni i przyjacielskiego wsparcia. I czasem nie trzeba wiele. Czasami wystarczy kilka słów. Czasami wystarczy tylko dotyk dłoni. Czasami wystarczy tylko świadomość, że jest ktoś, kto Cię wspiera, do kogo możesz się odezwać. Ta świadomość daje ciepło. Często doświadczam takich chwil ciepła i podejrzewam, że doskonale wiesz o czym mówię. Zdarza się, że spotkam się z kimś na chwilę, albo zadzwonię choćby na kilka minut i mówię: "tak mi się ciepło na sercu zrobiło, gdy Cię usłyszałam, zobaczyłam". Też tak miewasz? Obecność drugiego człowieka daje ciepło. I tylko ciepło drugiego człowieka może złagodzić ból, cierpienie - to emocjonalne, ale niejednokrotnie i to fizyczne.  

Bajka "Kraina lodu" podbiła serca dzieci i niejednego dorosłego na całym świecie. Pięknym przesłaniem tej bajki są słowa, że tylko prawdziwa miłość może rozmrozić serce - a co za tym idzie - przywrócić życie. 

A więc nie bój się.

Nie zwlekaj, nie zamykaj się ze swoimi trudnościami, ale otwórz serce. 

P.S. A ciepły koc i tak nie zaszkodzi :)

Ten wpis powstał w ramach inicjatywy: "Słowo klucz: OTWARTOŚĆ", zapoczątkowanej przez
Mocną Grupę Blogerów. Zostałam nominowana do tego wyzwania przez Pawła z Wyruszyć w dal.