I wszystko mi znowu pomieszało plany. Od wczoraj pracuję nad nowym wpisem na zupełnie inny temat niż ten, który właśnie się pojawia. Często tak mam. Zacznę nad czymś pracować i "trach!" - coś mnie wzruszy, coś mnie zachwyci, coś skłoni do refleksji i automatycznie zmieniam myślenie. I chcę się z Wami tym dzielić...

Obejrzałam ten krótki film dziś rano. Całkiem przypadkiem. Przechodziłam obok niego kilkukrotnie, przeglądałam tablicę wzdłuż i wszerz. Miałam tyle wolnego czasu ale wciąż myślałam, że 9 minut to stanowczo za dużo i niekoniecznie chce mi się aż tyle czasu poświęcić (rzeczywiście aż tak dużo). Taki mój wewnętrzny leń się odezwał. Po chwili stwierdziłam, że to jednak musi być coś wartościowego i...zaczęłam oglądać. I zachwyciłam się od pierwszej chwili: muzyką, obrazami, błyskiem w oku. Lila tworzy swój świat, widzi otaczającą ją rzeczywistość tak, jak chciałoby widzieć jej serce (to moja wolna interpretacja). Tworzy obrazy, dopowiada swoje historie. Tak, jakby mogły mieć wpływ na innych ludzi. Dodaje kolory tam, gdzie widać szarość. Wywołuje uśmiech tam, gdzie jego brak. Ożywia kwiaty, które już uschły. Łączy ludzi, gdy są zbyt daleko od siebie. Przenosi się tam, gdzie tęskno ciągną ją wspomnienia i...serce. To serce takie artystyczne, marzycielskie.