Mówi się "Święta, Święta i po Świętach". Mój dobry znajomy powiedział kiedyś: "A właśnie, że nie! Żadne "po Świętach". Dlaczego? Święta nie trwają tylko kilka dni. Nie powinny kończyć się ot tak, gdy 26 grudnia dobiegnie końca, a i resztki świątecznych potraw znikną ze stołów. Święta powinny trwać cały czas. W nas - w naszych sercach i w naszych rodzinach."

Choinka już stoi. Świeci się delikatnie i z pewnym wzruszeniem patrzę na to, jaka jest piękna. Taka pierwsza, nasza, małżeńska. Pierniczki w pojemnikach ubywają w szalonym tempie. Ale wszystko jest takie, jak powinno być. Bo wszystko tworzone RAZEM.

Życzę Wam przemiany serc. Abyście posłuchali, co Wasze serce chce Wam powiedzieć. Abyście pozwolili sobie na wzruszenia, uronienia kilku łez. Aby Wasze serca zabiły mocniej. 

Życzę wiary, nadziei i miłości. Niech narodzony Pan Jezus wleje w Wasze serca te trzy ziarna, by wzrastały i upiększały każdego z Was. 

Życzę Wam dostrzegania małych cudów. Nie tylko tego wigilijnego wieczoru, ale każdego dnia. Pan Bóg stawia na naszej drodze ludzi i sytuacje, które niejednokrotnie są właśnie takimi małymi cudami. Otwórz na nie oczy.

I tak bardzo życzę Wam, byście stali się jak dzieci. Pamiętam, jak cudowne były dla mnie Święta, gdy byłam małym dzieckiem. Gdy patrzyłam przez okno, czy już widać pierwszą gwiazdę. Gdy moja wiara była tak prosta, tak oczywista. Gdy słyszałam dzwoneczki w saniach Świętego Mikołaja i byłam święcie przekonana, że on gdzieś tam jeździ od domu do domu. Gdy po prostu cieszyłam się wszystkim. Życzę tego Wam i sobie - byśmy na nowo potrafili ucieszyć się tymi Świętami, jak dzieci.

Dostrzegam, że kobiety narażone są na ciągłe myślenie o sobie jako o tej niedoskonałej, niewystarczającej, za mało mądrej, za mało ładnej, za mało szczupłej... Wciąż jesteśmy bombardowane obrazami wprowadzającymi nas w kompleksy. Skąd to się bierze, dlaczego tak jest?

Każdej z Was polecam przeczytać książkę Stasi Eldredge "Urzekająca". Autorka odkrywa tajemnice kobiecej duszy i robi to bardzo trafnie. Przyznam, że i mnie ta książka pomogła dojść do tego momentu, w którym jestem, dlatego pewnie wiele słów, których będę tutaj używać, gdzieś podświadomie czerpać będę właśnie z tej lektury.

Każda kobieta marzy o tym, by być kochaną. Marzy o tym, by odnaleźć kogoś, przy kim zawsze będzie czuła się kochana, doceniana, adorowana. Przy kim będzie czuła się bezpiecznie. Te uczucia i pragnienia wpisane są w serce każdej kobiety. Bo która z nas nie potrzebuje miłości? Świadomości, że osoba, którą kochamy będzie obok nas na dobre i na złe? Że ludzie nie odwrócą się nagle od nas, ot tak? 

Ale nie tylko o miłość tutaj chodzi. Nie tylko o związanie się z kimś na zawsze. Chodzi o wszystkie relacje, jakie my - kobiety - tworzymy z innymi ludźmi.

Wydaje mi się, że każdy ma taki moment w swoim życiu. Moment poszukiwania samego siebie. Obecnie mam kochającego męża, kończę dobre studia, zaczynam układać swoje życie i snuć szczęśliwe plany, mam grono wiernych przyjaciół, którzy są zawsze, mimo wszystko i wiem, że nigdy mnie nie zranią i nie odepchną. Ale by być tu, gdzie jestem teraz, musiałam przejść długą drogę. Stoczyć walki sama ze sobą. Nauczyć się akceptacji tego kim jestem i jaka jestem. Przez ostatnich kilka lat bardzo się zmieniłam - stałam się bardziej pewna siebie, łatwiej mi nawiązywać nowe znajomości i odezwać się do nieznajomej osoby jako pierwsza. Kiedyś było to nie do pomyślenia. Uważałam się za bardzo nieśmiałą osobę. Dlaczego? Bo nie do końca akceptowałam siebie. Nie do końca akceptowałam to, jak wyglądam. A ten aspekt pociągał za sobą lawinę innych rozterek. Co takiego się zmieniło? A może przede wszystkim jak to się zmieniło?

Temat akceptacji siebie to temat rzeka. Dziś spróbuję w przejrzysty sposób poszukać wskazówek, które mogą pomóc nam choć trochę pójść do przodu. Tu i teraz. Do dzieła:

1. Uwierz w siebie. Tak jak napisałam wyżej jednym z czynników mojej zmiany było to, że po prostu w siebie uwierzyłam. I Ty spróbuj. Usiądź wieczorem w spokojnym miejscu i pomyśl w czym jesteś dobra. Może pięknie śpiewasz? Może cudownie malujesz? Może jesteś dobra w matematyce albo fizyce? Może dobrze się uczysz, może piszesz wiersze, może... Znajdź to, co dobre w Tobie. Znajdź to, z czego jesteś zadowolona. I trzymaj się tego. Świadomość, że potrafimy coś zrobić dobrze jest naprawdę budująca.

2. Zaakceptuj swoje ciało. Niezależnie od tego czy jesteś szczupła, wysportowana, czy może masz kilka dodatkowych kilogramów a sport nie jest Twoją mocną działką. Ja nigdy nie miałam i nadal nie mam figury modelki. Wręcz przeciwnie - przydałoby się zrzucić tu i tam kilka kg. No ale tak jest, po prostu. Swego czasu trochę mi to doskwierało, aż pewnego dnia po prostu to zaakceptowałam. I to był krok milowy do przodu. Pewnego dnia zobaczyłam program o kobietach o bardzo krągłych kształtach. Sposób w jaki zostały ubrane, pomalowane, uczesane...wyeksponowano ich wdzięki, które zawsze były uważane raczej za mankamenty. Pomyślałam sobie wtedy: "Ej, jeśli ona potrafi tak pięknie wyglądać, to przecież ja też mogę!". Taka mała sprawa, jedno zdanie powiedziane do samej siebie i w jednej chwili przestawiło się całe moje myślenie. Kilogramów nie zgubiłam ale bliskie mi osoby zaczęły widzieć, że coś się zmieniło. Niemalże z dnia na dzień. To jest niesamowicie ważne. Funkcjonujemy całościowo: nasze myślenie, nasze uczucia, nasze ciało. Jedno bez drugiego nie może prawidłowo funkcjonować. Wszystko dopełnia się razem. Mogę mieć piękne serce, mogę myśleć pięknie, ale jeśli nie zaakceptuję swojego ciała - jakie by ono nie było - zawsze będzie to pociągało za sobą inne trudności, które będziemy w sobie dostrzegać. Piszę "ciało, jakie by ono nie było", bo nie tylko osoby o krąglejszych kształtach swego ciała nie akceptują. Ten problem dotyczy wielu osób, również i tych o pięknej sylwetce. Dlatego... zaakceptuj siebie, a bardzo wiele się zmieni.

3. Zaufaj ludziom, (zwłaszcza tym, których darzysz sympatią.) Mówi się, żeby nie ufać innym zbyt łatwo. Mówią tak szczególnie te osoby, które już kiedyś zostały zranione i odrzucone nawet przez bliskie osoby. Rozumiem ich ostrożność w nawiązywaniu kolejnych relacji, ale będę kurczowo trzymała się przekonania, że bez zaufania nie zbudujemy żadnej relacji. Jeśli będziemy wciąż bały się, że bliskie osoby nas odrzucą, bo jesteśmy mało wystarczające, jeśli będziemy bały się otworzyć przed drugim człowiekiem, to nigdy nie zbudujemy trwałej relacji. Dlaczego? Bo to błędne koło. My boimy się zaufać, boimy się szczerze rozmawiać, dzielić się radościami i troskami, a druga strona coraz bardziej odczuwa, że nie jest godna zaufania, a skoro tak, to może czas się oddalić... Nie tędy droga. Starałam się budować wiele relacji w moim życiu. Niektóre zapowiadały się pięknie, a kończyły się z wielkim hukiem. Bo zabrakło szczerości, naturalności i prawdziwej ufności. Przetrwały tylko te relacje, w których obie strony nie bały się tego, że są słabe, że są niedoskonałe, bo nikt z nas doskonały nie jest. Przetrwały przyjaźnie, w których zawsze był czas na szczerą rozmowę, w których było wspracie i wzajemna akceptacja. W których wzajemnie dostrzegaliśmy w sobie to, co dobre. I tak dziś mam męża i cudownych przyjaciół, którzy znają moje wady i zalety i przed którymi nie boję się przyznać, że w czymś jestem po prostu słaba.

4. Rób to, co kochasz, dostrzegaj małe dobroci i słuchaj swojego serca. Muzyka zabiera ze sobą Twoje negatywne emocje? Spędzaj wieczory przy ulubionych piosenkach. Przelewanie uczuć na papier pomaga Ci zrozumieć samą siebie? - pisz pamiętnik, zapisuj przemyślenia. Słuchaj swoich potrzeb. Spędzaj czas w otoczeniu drobnostek, które poprawiają Twój nastrój. Ubierz ulubioną bluzkę i uśmiechnij się do siebie w lustrze. Pomaluj usta szminką, którą lubisz, ale chowasz gdzieś na dnie szuflady. Codziennie wieczorem pomyśl o czymś miłym, co spotkało Cię danego dnia. Odzwzajemnij czyjś uśmiech. Wypij gorącą czekoladę lub kakao, jeśli wiesz, że to umili Ci czas. To drobnostki, banały, ale tak często pomagają nam w poprawieniu nastroju. A to już dobry krok na drodze do poprawy myślenia o sobie. Zacznij od swojego otoczenia, miej przy sobie rzeczy, która naprawdę Cię uszczęśliwiają. I nie bój się pomyśleć czasem o sobie. I nie bój się podzielić tym, co dobre z drugą osobą.

5. Miej oparcie w Bogu. Jestem osobą wierzącą i nie ma co tego ukrywać. I jest to dla mnie ogromna łaska, może właśnie szczególnie w tych chwilach, gdy z czymś sobie nie radzę. Zdaję sobie sprawę, że nie każdy z moich czytelników musi mieć takie poglądy, ale zachęcam do wytrwania i doczytania tego punktu do końca, niezależnie od poglądów :). Dla mnie kwestia akceptacji siebie, swojego życia, wiara w swoje umiejętności nie nierozerwalnie związana z wiarą w Boga. To wiara mnie umacnia. To wiara pomaga pokonać mi to co trudne. To wiara pomaga mi uklęknąć i - z uśmiechem lub ze łzami - pytać Boga dlaczego jest tak, a nie inaczej. To wiara pomaga mi dostrzegać choćby małe dobroci. To wiara pomaga mi ufać, że skoro Bóg mnie stworzył i kocha mnie całym Sobą to i ja powinnam siebie pokochać. Miłość bardzo pomaga i bardzo wielu rzeczy uczy. Jeśli masz problem z akceptacją siebie, z ufnością do drugiego człowieka - szukaj odpowiedzi w Bogu, szukaj w Nim mądrości, siły, potwierdzenia Twojej wartości. Odsyłam Cię na portal "Piękna", gdzie dziewczyny codziennie umieszczają piękne i pokrzepiające słowa, które pomagają iść do przodu, ufać i wierzyć, że jestem naprawdę kochana.

A jeśli jeszcze masz wątpliwości co zrobić, koniecznie obejrzyj poniższy film, który mówi o tym kim jesteś, jako kobieta. Jak bardzo jesteś kochana, wartościowa i wyjątkowa. I że nigdy nie jesteś "za bardzo lub za mało". Jesteś wystarczająca. :

 Mam nadzieję, że choć trochę pomogłam, że wskazałam choć kilka dróg. Temat tak szeroki, że jeśli trzeba, rozwinę go raz jeszcze przy większej ilości czasu. Tymczasem... wierzę w każdą z Was. A Tobie - moja anonimowa czytelniczko - życzę wiary w siebie. Zaufaj swemu sercu. Zaufaj, że Ci, którym naprawdę na Tobie zależy - pozostaną przy Tobie. Bądź dzielna! 

Gdy zaczynałam przygodę z blogowaniem miałam jeden plan - pisanie o kobiecości, przede wszystkim. O sercu kobiety, jej przeżyciach, poglądach, refleksjach. Z czasem zaczęłam dzielić się z Wami przemyśleniami z różnych obszarów mojego życia. Owszem - głównie z perspektywy kobiety - ale dotyczących nie tylko kobiet, ale każdego. To co ważne, stało się bardziej obszerne. Jest kobiecość - bo to moja natura, którą uwielbiam. Jest dom - bo to miejsce, w którym żyję i które staram się budować jak najpiękniej. Są kulinaria, bo i w tej części staram się wzrastać, a i przy okazji podzielić się z wami to tym przepisem, to tamtym. I tak się rozrósł ten mój blog z kobiecości - na wszystko wokół.

Dziś kuchenne inspiracje, przepisy proste do zrobienia "raz - dwa"! Szefem kuchni nie jestem, cukiernikiem też nie... ale gotowanie i pieczenie sprawia mi niebywałą radość. Kto by pomyślał! Gdyby ktoś kilka lat temu powiedział mi, że będę dobrowolnie, i w dodatku z przyjemnością, pichcić to i owo - nie uwierzyłabym. A jednak!

~~ ~~ ~~ ~~ ~~

Gdy zakładałam tego bloga moją przewodnią ideą były rozmyślania, kobiecość i refleksje na różne tematy. I to również - a może i przede wszystkim? - jest. Lubię jednak dzielić się różnymi aspektami mojego życia, tym, co odkrywam, co sprawia mi radość, co chwilami pasjonuje i pobudza kreatywność. A że kulinaria pojawiły się w zakładkach, będę dzielić się z Wami przepisami na różne smakowitości. 

Gdy mąż poszedł spać, zabrałam się za drugie ciasto. Delikatnie mieszałam składniki, kosztowałam czy aby na pewno dobrze smakuje, wąchałam olejki aromatyczne, których kropelki dodawałam do wypieków. Dziś na pewnym pięknym blogu zainspirowałam się do szukania szczęścia. Będę Wam z pewnością pisała o tym więcej, ale chciałam uchwycić choć jedną krótką chwilę. Wszędzie było prawie cicho, muzyka tylko lekko płynęła z głośników, a ja zachwycałam się masą ciastową, która delikatnie spływała na blachę tworząc fale, falbanki, pagórki i przeróżne wzory. I przypomniało mi się, jak moja mama potrafiła po nocach zostawać w kuchni. Szczególnie w przeddzień Świąt, gdy wszyscy (w tym ja) padnięci wędrowali spać, a mama wytrwale kończyła ciasta, robiła polewy, sprzątała kuchnię. Dziś to ja zostałam, a zamiast zmęczenia czułam spokój i poczucie szczęścia, że troszczę się o dom, że przyjdą goście, że mąż mógł odpocząć, że...jest pięknie, mimo, że nie zawsze lekko. To pięknie. 

Czasami ktoś pyta mnie jak to się żyje w tej Warszawie? Czy rzeczywiście ciągłe wyścigi i zawrotne tempo życia gdzie się nie spojrzy? Cóż... ciężko jednomyślnie to określić. Podejrzewam, że tak jest nie tylko w Warszawie, ale i w każdym większym mieście. A zresztą, jak człowiek ma dużo na głowie, to gdzie by nie mieszkał - i tak będzie się spieszył. Nie ma jednak co się łudzić - Warszawa sprzyja bieganinie. I to bardzo. Od dłuższego czasu starałam się jakoś planować i zapisywać w kalendarzu przynajmniej większość spraw, żeby jakoś się odnaleźć w moim życiu. Ostatnio jednak zauważam, że im bardziej się staram, tym bardziej mi to nie idzie, tym mniej mam czasu. I tu nie chodzi o czas na odpoczynek, na lenistwo, na poranną kawę. Chodzi o czas na naukę, uczelnię, pracę, dom, rodzinę. Chodzi o czas na życie. 

Weekend zleciał mi pod hasłem: Rodzina i Miłość. Każde święta są u nas okazją do tego, by się spotkać choćby na chwilę, wymienić chociaż kilka słów. Doceniam to szczególnie mocno, bo odkąd wyjechałam do Warszawy nie mam zbyt wielu okazji do spotkań z bliskimi. Gdy chcę przyjechać na weekend, to w efekcie prawie połowa wolnego schodzi mi na dojazd tam i z powrotem, a nocne podróże - dla oszczędzenia cennego czasu - czasem są coraz mniej bezpieczne.

Jak wspomniałam każde święto jest okazją do tego, by spotkać się choć na kilka chwil. Dzień Wszystkich Świętych, Dzień Zaduszny to czas refleksji nad tym co ważne, nad ludźmi, których nosimy w sercu, nad życiem naszym i naszych bliskich, nad Bogiem, nad... można by wymieniać i wymieniać. Przed laty, gdy byłam młodsza zawsze spotykaliśmy się u babci, przyjeżdżało rodzeństwo mojej mamy, moje kuzynostwo. Teraz również spotykamy się u babci...ale nieco w innych okolicznościach i w innym miejscu. To już nieco trudniejsze. Ale mimo tego trudu - lubię ten czas. Gdy przychodzi chwila zjednoczenia, stajemy obok siebie i po prostu jesteśmy razem. 

~~ ~~ ~~ ~~ ~~

Dziś przychodzę do Was ze słodkościami! 

Któż z nas nie lubi czekolady? Ojj... chyba niewielu takich znam. Ja lubię bardzo. A że otrzymałam niedawno rewelacyjny przepis na muffiny czekoladowe, postanowiłam zaszyć się w kuchni (nie na długo, bo robi się je ekspresowo) i przygotować te pyszności. Jak dla mnie to muffiny czekoladowo - czekoladowe bo z podwójną porcją czekolady. Różne babeczkowe przepisy testowałam, ale ten wygrywa bezapelacyjnie. Są puszyste, miękkie i pysznie czekoladowe. Z pewnością zachwycą niejednego łasucha. Idealne do popołudniowej kawy, herbatki czy ciepłego mleka.

Po 20 minutach wyciągamy babeczki z piekarnika i....

Wyrastają pulchne, okrągłe i naprawdę idealne. Nie jestem jeszcze specem od pieczenia, a do Mistrza Cukiernictwa wiele mi jeszcze brakuje. Ale ten przepis jest dla każdego i nie może się nie udać. Uwierzcie mi!

Były naprawdę pyszne!

I wszystko mi znowu pomieszało plany. Od wczoraj pracuję nad nowym wpisem na zupełnie inny temat niż ten, który właśnie się pojawia. Często tak mam. Zacznę nad czymś pracować i "trach!" - coś mnie wzruszy, coś mnie zachwyci, coś skłoni do refleksji i automatycznie zmieniam myślenie. I chcę się z Wami tym dzielić...

Obejrzałam ten krótki film dziś rano. Całkiem przypadkiem. Przechodziłam obok niego kilkukrotnie, przeglądałam tablicę wzdłuż i wszerz. Miałam tyle wolnego czasu ale wciąż myślałam, że 9 minut to stanowczo za dużo i niekoniecznie chce mi się aż tyle czasu poświęcić (rzeczywiście aż tak dużo). Taki mój wewnętrzny leń się odezwał. Po chwili stwierdziłam, że to jednak musi być coś wartościowego i...zaczęłam oglądać. I zachwyciłam się od pierwszej chwili: muzyką, obrazami, błyskiem w oku. Lila tworzy swój świat, widzi otaczającą ją rzeczywistość tak, jak chciałoby widzieć jej serce (to moja wolna interpretacja). Tworzy obrazy, dopowiada swoje historie. Tak, jakby mogły mieć wpływ na innych ludzi. Dodaje kolory tam, gdzie widać szarość. Wywołuje uśmiech tam, gdzie jego brak. Ożywia kwiaty, które już uschły. Łączy ludzi, gdy są zbyt daleko od siebie. Przenosi się tam, gdzie tęskno ciągną ją wspomnienia i...serce. To serce takie artystyczne, marzycielskie.

O sile kobiety wiadomo nie od dzisiaj. O tym ile potrafi znieść. A szczególnie wtedy, gdy kocha. Kobieta kojarzy mi się zawsze z czymś kruchym, delikatnym, z czymś bardzo subtelnym. Myśląc o kobiecości mam przed sobą krajobraz lawendowego pola, skąpanego w promieniach słońca i delikatnej mgle, zroszonego poranną rosą. Albo delikatne płatki kwiatów, które wręcz proszą, aby je pogłaskać, zachwycić się. Mocno trzymam się przekonania, że kobieta swą delikatnością i subtelnością może zmieniać świat. Nie siłą i przemocą, ale delikatnością. Kobiecością...

Właśnie tak kojarzy mi się kobiecość. Z cichością, przy której chciałoby się stąpać delikatnie na palcach. Z oczarowaniem, które uczy słuchać. Z czymś niewysłowionym, co po prostu jest. Ale jest też druga strona kobiecości: silna, wojownicza. Nie agresywna, pełna przemocy, ale po prostu silna.

~~ ~~ ~~ ~~ ~~

Jest coś takiego w kobiecie co sprawia, że jest bardzo dzielna, waleczna, jednym słowem - silna. Czasami sama nie potrafię tego zrozumieć. Szczególnie wtedy, kiedy wyraźnie sobie z czymś nie radzę. Zastanawiam się wtedy, czy kobieta nie jest czasami za-silna? Albo może sama chce taka być? W minionym tygodniu trochę chorowałam. I mój organizm, zmęczony dodatkowo ciągłą bieganiną, odmówił posłuszeństwa, jakby wyrażając swój sprzeciw wszystkim obowiązkom. Mąż prosił, żebym została w domu. Ale ja - kobieta za-silna mimo wszystko postanowiłam pojechać do pracy. Wróciłam prawie tak szybko, jak wyszłam z domu. Nie wytrzymałam zbyt długo i w jeszcze gorszym stanie przekroczyłam próg domu. A tam wyrozumiały mąż czekał z witaminami, miodem, cytryną, herbatą...czekał z miłością. Zatroskany. Pomyślałam sobie wtedy po co mi to było, co chciałam udowodnić. I komu - innym? mężowi? sobie? Że dam radę bo nie jest ze mną tak źle? Że szkoda mi rezygnować z pracy? Że nie będę bezczynnie siedzieć w domu? Że jestem silna? Za-silna? 

Kobieta jest silna w swojej kobiecości. Jest silna w swojej istocie. Potrafi przygarnąć do serca niemalże cały świat. Urodzi dzielnie dziecko i będzie chronić je całą sobą. Stanie murem za tymi, których kocha. Zrobi zakupy, a w kuchni jednocześnie potrafi robić to, to i to...i jeszcze tamto. Kobieta potrafi zmienić świat swoją siłą. Siłą pełną delikatności, taktu, miłości. Siłą jestestwa. I to jest piękna siła. Ale nie dokładajmy sobie tej niepotrzebnej za-siły. Pozwólmy, by ktoś się o nas troszczył. Kobiecość rozkwita przy męskości, a męskość przy kobiecości. Czasami chcę być krucha, by schronić się w ramionach mojego mężczyzny. I to jest dobre. Nie chcę być więcej za-silna.

Za to często jestem zatroskana (wciąż mi mówią: Marto, Marto...troszczysz się i niepokoisz o wiele). ->Kasia Marcinkowska<- pisze w Kalendarzu Kobiety takie oto mądre i prawdziwe słowa: 

Kochane Panie! Czy Wy też czasami chcecie uratować świat i to cały, tak jak ja? Drodzy Panowie! Czy dostrzegacie, jak wasze kobiety czasami kombinują i myślą i znów kombinują co by tu zrobić? Często słyszę, że za bardzo się zamartwiam, za dużo myślę, analizuję... i w efekcie chciałabym każdego uratować i każdemu dać coś z siebie i najchętniej się rozdwoić albo i roztysięczyć, żeby być wszędzie i pomóc wszędzie. Od dziś postanawiam: mniej się zamartwiać! (Ci co mnie znają pomyślą sobie teraz: "jasne, już to widzę"). Mniej się zamartwiać, bardziej ufać. Bogu, ludziom, którzy mnie kochają ale i samej sobie. A przede wszystkim mojemu sercu.

Sercu, które jest zakochane.

A wiecie, że serce zakochane sprawia, że kobieta jest najbardziej silna (nie mylić z za-silna) i zatroskana? Miłość jest siłą napędową dla każdego człowieka. Dla kobiety jest dodatkowo pobudką do rozkwitania i wzrastania w swojej kobiecości. Kobieta prawdziwie kochana rozkwita i promienieje. Kobieta jeśli kocha, to automatycznie ochrania i walczy o to, co dla niej ważne i niech ktoś spróbuje zrobić krzywdę jej bliskim osobom, a przemienia się w lwicę broniącą swojego terytorium. Kobieta jeśli kocha, chce troszczyć się o to, co ważne. Troszczy się i niejednokrotnie zamartwia, bo po kobiecemu chce po prostu dobrze. 

Wiele odsłon ma ta nasza kobiecość. Ważne, żeby wszystko wyważyć, żeby wszystko ze sobą harmonijnie grało. 

Ostatnio mam dużo refleksji na temat życia. Nie dziwne, skoro w ostatnim czasie wciąż docierały do mnie informacje o czyjejś poważnej chorobie, o kolejnym wypadku samochodowym, albo o tym, że ktoś wreszcie o swoje życie zaczął walczyć. Co jest z tym naszym życiem...?

Kocham Cię życie, poznawać Cię pragnę

choć barwy ściemniasz, wierzę w światełko, które rozprasza mrok

a ja się rzucam z nadzieją nową na budzący się dzień

chcę spotkać w tym dniu człowieka, co czuje jak ja

chcę powierzyć mu swój niepokój

chcę w jego wzroku ujrzeć światełko

uparcie i skrycie...kocham Cię, życie

Nigdy nie wgłębiałam się w tekst tej piosenki. Dopiero teraz tak naprawdę przeczytałam na spokojnie te słowa. Dlaczego akurat te? Dlaczego akurat ta piosenka? Bo mówi o życiu, o tęsknocie, która jest w sercu człowieka...czyli o wszystkim, o czym pragnę dzisiaj napisać. A te słowa będą nas dzisiaj prowadzić.

Była sobie pewna młoda dziewczynka. Rozmawiałyśmy czasem o życiu, a przede wszystkim o tym, jak odnaleźć sens i siłę. Jej sytuacja była bardzo trudna. A ona sama, nie mając wsparcia, nie potrafiła udźwignąć tego, co trudne. Denerwowałam się na nią często. Dla mnie życie jest czymś bardzo cennym, i "jak na złość" (a tak naprawdę było to błogosławieństwem) spotykałam na swojej drodze osoby, które miały ogromny problem, aby swoje życie przyjąć, zaakceptować, pokochać. Często mówiły o tym, że już nie widzą sensu, że mają ochotę z tym wszystkim skończyć... A ja? Tyle na ile umiałam - starałam się pomóc. Ale w duchu niejednokrotnie bardzo się denerwowałam. Tak było też w przypadku tej osoby. Przez dłuższy czas nie miałyśmy później kontaktu. Musiała uporać się z tym, co jej powiedziałam, z tym, co spotyka ją w życiu. Kilka dni temu znów poprosiła mnie o rozmowę. 

Byłam przekonana, że znów usłyszę o braku jej woli do życia, o niechęci, o słabości. Byłam przekonana, że znów będzie nerwowo. A tymczasem co usłyszałam? Że zaczęła walczyć, że po ostatniej rozmowie dużo się zmieniło, że poszła do psychologa, że zaczyna układać relacje z ludźmi, że pamięta o tym wszystkim, co trudne, ale że czuje się silniejsza, że zbliża się do Boga. Usłyszałam silny i radosny głos! I wciąż mówiła: "Dziękuję, dziękuję, dziękuję: że mogę na Ciebie liczyć, że mnie wysłuchałaś, że znalazłaś chwilę czasu. Nie miałam się z kim podzielić tym, co się działo przez ostatnie miesiące, a bardzo chciałam. Dziękuję."

Dlaczego Wam o tym wszystkim piszę? Bo uświadomiłam sobie co jest najczęstszym problemem tego, że człowiek nie widzi sensu w swoim życiu. To brak drugiego człowieka. Kogoś kto pobędzie, wysłucha, porozmawia.

Nie opuści mnie. Czasami wystarczy nam świadomość, że ktoś jest obok. Że wysłucha jak trzeba będzie. Że nie odwróci się z impetem na pięcie. Owe światełko na mierzei to dla mnie człowiek. Człowiek, który nie musi wiele robić, tylko słuchać. W rozmowie, o której Wam mówiłam, po usłyszeniu kolejnego 'dziękuję' powiedziałam: Ale przecież ja nic nie zrobiłam, tylko słucham. I właśnie tego trzeba było - wysłuchania. I świadomości, że mogę przyjść, zadzwonić i ktoś będzie miał dla mnie czas.

Chcę powierzyć mu swój niepokój, w jego wzroku ujrzeć światełko...co drogę wskaże we mgle, nie zdradzi mnie, nie opuści mnie. Potrzebujemy drugiego człowieka, aby pomógł nam odkrywać wartość życia. Abyśmy mogli otworzyć przed nim serce, podzielić się trudnościami, radościami. A gdy się zgubimy potrzebujemy odnaleźć w drugim człowieku światełko, dzięki któremu będzie nam łatwiej o swoje życie zawalczyć. Potrzebujemy przyjaciela, męża/żony, brata/siostry, mamy/taty... człowieka, który będzie.

Naszło mnie na refleksje, ale widzę, jak często nie doceniamy tego, co mamy. Nie doceniamy życia, które jest nam podarowane. Jestem logopedą, a logopeda ma do czynienia z przeróżnymi dziećmi. Także z tymi bardzo chorymi, o zaburzonym funkcjonowaniu. Widzę trudności tych ludzi, ich rodzin. Ale niejednokrotnie widzę szczęśliwe dzieci i szczęśliwych, silnych rodziców, którzy przyjęli dar życia taki, jaki został im dany i starają się wykorzystać je w pełni i cieszyć się sobą na ile to możliwe. Widzę jednak ile rodzin nie ma dla siebie czasu, bo żyje tylko pracą, jednocześnie słysząc, że matka dwójki dzieci, która poświęciła im wszystko, co miała, jest niemalże nieuleczalnie chora. 

Czas, aby być dla kogoś oparciem? 

Zostawiam Cię z tą refleksją...o życiu, o człowieku, o tym co ważne i co warto walczyć.