Dwa dni temu wyciągnęłam mój notatnik, w którym swego czasu zapisywałam skrupulatnie wszystkie przemyślenia i moje życiowe mądrości. Od kilku dobrych miesięcy tam nie zaglądałam, ale teraz miałam jakąś ogromną ochotę przypomnieć sobie wszystko, co przeżywałam, wszystko to, co czuło moje serce. I powiem Wam, że piękną miałam lekturę - momentami zabawną, chwilami refleksyjną, i czasami naprawdę mądrą (Aż się dziwiłam, że takie rzeczy tam pisałam). Dziś chciałabym podzielić się z Wami fragmentami moich zapisków. Zapisków kobiety i o kobietach...

Czego pragnie kobieta? Za czym tęskni, czego potrzebuje?

Czasami są dni, w których bardzo mocno odczuwam potrzeby i tęsknoty mojego serca. Pierwszym pragnieniem - i chyba najważniejszym - jest pragnienie bycia kochaną. Jan Paweł II pisał, że powołaniem kobiety jest być miłowaną i miłować. Zgadzam się z tym. Kobieta potrzebuje czuć, że jest kochana, potrzebuje wiedzieć, że jest traktowana z miłością i szacunkiem, a nie z obojętnością. Kobieta potrzebuje czuć się bezpiecznie, czuć, że jest rozumiana, wysłuchiwana. To wszystko jest przejawem miłości. A ja, jako kobieta, potrzebuję miłości. I nie potrafię żyć bez miłości.

Tak. Żyjemy dla MIŁOŚCI. Bo to by miłować i być miłowaną.

Dużo piszę o potrzebie odczuwania. Tak, wiem, że miłość to decyzja. Ale przejawami tej decyzji są uczucia, emocje, zachowania. Jeśli kochamy - okazujemy sobie czułość, delikatność, troskę i zainteresowanie. Tego potrzebuję. Jako człowiek, ale przede wszystkim jako kobieta.

Znam pewną wspaniałą kobietę, która bardzo długo pragnęła być kochaną. Kobieta o pięknej urodzie, pięknym poszukującym sercu, lecz niestety często niewierząca w siebie. Tak było przez wiele lat. Dziś jednak jej oczy błyszczą a na twarzy wciąż widać uśmiech. Jednak najpiękniejsze są te oczy, tak błyszczące, tak radosne, szczęśliwe. Ona kocha i jest kochana. A "gdy kobieta wie, że jest kochana, i to kochana naprawdę, promienieje od wewnątrz". Ona jest kochana. Dlatego promienieje! 

Pragnieniem, które zakorzenione jest głęboko w sercu każdej kobiety jest - być Piękną.

Piszą o tym autorki wszystkich książek o kobietach i dla kobiet. Kobieta chce czuć się piękna. I nie chodzi mi tylko o to piękno zewnętrzne, o urodę i atrakcyjność. Chodzi mi raczej o to piękno, które wypływa z serca. Jeśli będę piękna w środku, to będę też piękniejsza na zewnątrz. Kobieta pragnie, by inni dostrzegali to piękno - ukochany, znajomi ale i ludzie, których być może spotkamy w życiu jeden jedyny raz. Wierzę, że kobieta swoim wewnętrznym pięknem i delikatnością może zmienić świat. Nie siłą, nie krzykiem, ale delikatnością i kobiecością. 

Wyobraziłam sobie w tym momencie subtelne pole lawendy o wschodzie lub o zachodzie słońca, otoczone mgłą i otulone promieniami. To jest tak piękne, że zapiera dech w piersiach! .... 

Dwa dni temu wyciągnęłam mój notatnik, w którym swego czasu zapisywałam skrupulatnie wszystkie przemyślenia i moje życiowe mądrości. Od kilku dobrych miesięcy tam nie zaglądałam, ale teraz miałam jakąś ogromną ochotę przypomnieć sobie wszystko, co przeżywałam, wszystko to, co czuło moje serce. I powiem Wam, że piękną miałam lekturę - momentami zabawną, chwilami refleksyjną, i czasami naprawdę mądrą (Aż się dziwiłam, że takie rzeczy tam pisałam). Dziś chciałabym podzielić się z Wami fragmentami moich zapisków. Zapisków kobiety i o kobietach...

Kochani, wracam do Was z Tygodniowymi dobrociami. Sama nie wiem, dlaczego zaprzestałam ich pisania. Jak już pewnie kiedyś pisałam Wam w Dobrociach chęć dzielenia się z Wami tym, co dobre mobilizowało mnie do tego, aby to dobro dostrzegać, aby go szukać i widzieć nawet tam, gdzie wydawałoby się, że nic dobrego nie ma. Więc zaczynam na nowo widzieć dobro. Dużo dobra!

Ten tydzień był dla mnie ważny pod wieloma względami. Spojrzałam na niektóre rzeczy w nowym świetle i po raz kolejny odkryłam, czym jest Miłość. 

Pamiętacie post --> Niesamowicie cenne? Jeśli nie - zajrzyjcie tam na chwilę. 

Kilka dni temu znów się spotkaliśmy. Tym razem w ramach prowadzenia ćwiczeń i terapii. Jestem wdzięczna Panu Bogu za to, że postawił na mojej drodze tego młodego, niewiele starszego ode mnie człowieka. Człowieka, który kocha życie, chce się kształcić i funkcjonować jak najlepiej. Człowieka, który jest kochany i akceptowany, wychowywany w ciepłej rodzinie. Człowieka, którego trzeba traktować nie jak pacjenta, ale jak kogoś, kto daje ogromny przykład życia. Po raz kolejny zrozumiałam, jak kruchym darem jest nasze życie. Nigdy nie wiemy co nas spotka. Dlatego trzeba każdy dzień, każdą chwilę wykorzystać jak najpiękniej. Bo "nic dwa razy się nie zdarza i nie zdarzy... żaden dzień się nie powtórzy" jak pisze W. Szymborska. Zdobyłam kolejne wspomnienia, moje oczy zapamiętały obrazy nasycone dobrem i ciepłem. I podczas tego spotkania, to nie ja jemu pomogłam, ale on mi. Pomógł po raz kolejny zrozumieć, czym jest życie. 

Kochani, wracam do Was z Tygodniowymi dobrociami. Sama nie wiem, dlaczego zaprzestałam ich pisania. Jak już pewnie kiedyś pisałam Wam w Dobrociach chęć dzielenia się z Wami tym, co dobre mobilizowało mnie do tego, aby to dobro dostrzegać, aby go szukać i widzieć nawet tam, gdzie wydawałoby się, że nic dobrego nie ma. Więc zaczynam na nowo widzieć dobro. Dużo dobra!