KOBIETA KOBIECA

13:56:00


O kobietach to można dużo mówić. Mężczyźni twierdzą, że nigdy kobiety nie zrozumieją do końca, a to oznacza ciągłe jej poznawanie i zgłębianie tajników jej serca. Przynajmniej tak to sobie idealizuję. Mówić można dużo, bo faktycznie kobiecość jest dla mnie wciąż niezgłębiona, nieodkryta - mimo, iż sama tą kobietą jestem. Od zawsze mnie to pasjonuje i chciałabym tę kobiecość rozwijać. A rozwijanie kobiecości to dbanie o siebie: o swoje zewnątrz i wewnątrz, o duszę i ciało. O ile czasu jest sporo, nie trudno sprawić sobie odświeżający makijaż, napawać się świeżym powietrzem podczas spaceru, który tak relaksuje duszę, czy przeczytać pasjonującą książkę, która pobudza nasz kobiecy umysł. A teraz? Jak to jest teraz? Gdy dom na głowie i małe dziecko, które owinęło mnie sobie wokół tego paluszka najmniejszego?

Lubię o kobiecości rozmyślać. Choć nie zawsze jest na to czas, szczególnie teraz, gdy ta moja kobiecość spełnia się w roli nie tylko kobiety, ale jednocześnie mamy, żony i ogarniacza domowego wszechświata. Myślę sobie jednak, że właśnie teraz, w natłoku obowiązków ta kobiecość moja jest po części wystawiana na próbę, bo a z drugiej strony ma ogromną szansę, by się rozwijać, otwierać na nowe doświadczenia i stawać się coraz doskonalsza (w ogromie niedoskonałości). 
Kobiecość to dla mnie piękno. Samo w sobie. Piękno serca. Wiele mam takich pięknych kobiet wokół. I cieszę się tym ogromnie, bo czasem zapominam o sobie, o tej kobiecej mojej odsłonie, a patrząc na nie znów zaczynam odżywać na nowo. Niektóre z nich są już żonami i pięknie to małżeństwo rozwija ich kobiecą naturę. Inne są już mamami, i nie straciły na atrakcyjności, wręcz przeciwnie. Serce pięknieje.

Piękno serca. Co to takiego? To natura kobiety. To subtelność, delikatność i coś, czego opisać się nie da. Niektóre z nas gdzieś to zagubiły, ale wierzę, że ta delikatna odsłona w każdej kobiecie drzemie. Ta odsłona, w której serce jest spokojne, daje ukojenie. To swego rodzaju promieniowanie. To co w środku, przenika na zewnątrz, upiększając kobietę. To w oczach widać, jak błyszczą, jak patrzą z miłością i spokojem. I zawsze na tym się skupiałam. Na delikatności i wrażliwości kobiety. I pamiętałam też o sile, jaka w nas - kobietach - drzemie, ale zawsze odkładałam to na bok. Teraz jednak, gdy urodziłam dziecko zrozumiałam, jak silna potrafi być kobieta. Nie tylko fizycznie, ale przede wszystkim duchowo, psychicznie. Bo dokonać tego, bez swego rodzaju siły, nie wyobrażam sobie. Bo choć kobieta zwija się z bólu i myśli, że to koniec - wygrywa, daje nowe życie. Pamiętam, jak po porodzie mój Mąż powiedział, że jak patrzył na mnie pod koniec to nie sądził, że mam aż tyle siły. Ja też nie sądziłam. A jednak. Kobiecość jest niezwykła. Pan Bóg wiedział, że tworząc kobietę, tworzy kogoś wyjątkowego. Delikatnego i pozornie słabszego, a jednak ogromnie silnego. Taka to dusza kobiety jest. Cała gama uczuć i emocji się w niej przebija. I to jest piękne.


A to piękne 'wewnątrz' wpływa na piękne 'zewnątrz'. I tak lubię, gdy kobieta jest kobietą, subtelną nie tylko w środku, ale i zewnętrznie. Gdy jest kobieca. Gdy chociaż czasami ubierze sukienkę. Gdy policzki muśnie różem. 


Lubię tę zewnętrzną część kobiecości, to dbanie o detale, staranie się by najzwyczajniej w świecie ładnie wyglądać: trochę dla męża, a jeszcze bardziej dla siebie. I mimo, że nie jestem fanką przesadnego makijażowego upiększania, to lubię troszkę kosmetykami sobie pomóc, wydobyć to, co trzeba i ukryć to, co niepotrzebne. Myślę, że każda kobieta to zrozumie. Lubię tę chwilę dla siebie, gdy wieczorna pielęgnacja nadchodzi, albo gdy różany krem odświeża mi zmęczoną po nocy twarz. Czasem sobie myślę, że siedząc w domu cały dzień wcale nie musiałabym tego wszystkiego robić. I czasem leniwego dnia nie robię faktycznie nic. Ale potem łapię na chwilę siebie przed lustrem i aż przeraża mnie podkrążone oko, nieuczesane włosy i ogólne zaniedbanie, bo przecież "nikt nie widzi". A właśnie, że widzi. Bo mąż oczy jednak ma, a córeczka mimo iż maleńka, to chciałabym, żeby od najmłodszych lat zapamiętała widok zadbanej i uśmiechniętej mamy. Więc nawet teraz, spędzając dnie w domu, nakładam ten róż mój przepiękny, i oko tuszem podkreślam. I jakaś taka bardziej rozpromieniona się robię, że gdzieś ucieka to nocne zmęczenie i ślady niewyspania spod oczu znikają. I czuję się kobietą. I nie zapominam o sobie. I mimo zmęczenia, nagle sił mam więcej i ochoty do działania. Taka niewielka rzecz, ten policzkowy róż, a taką moc sprawczą posiada!



A jak to jest z Twoją kobiecością? To 'zewnątrz' i 'wewnątrz'?










You Might Also Like

2 komentarze

  1. Kobieta zadbana od razu czuje się piękniejsza, weselsza, pewniejsza siebie :) Nawet będąc w domu, bez jakiegoś wyjścia pomiędzy ludzi, samopoczucie jest zupełnie inne. A jeszcze jest pewna kwestia, którą zaobserwowałam u siebie. Jeśli mam strasznego lenia i nie chce mi się umyć i ułożyć włosów, podmalować się, to zawsze ktoś do mnie przyjdzie... i co ??? paskudnie się wtedy czuję ;)))
    Buziaki serdeczne dla Ciebie Martuś i dla Kruszynki <3

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Och, mam tak samo! Właśnie ostatnio miałam dwie niezapowiedziane wizyty. Jedna - pozytywna dla mnie, bo rano zechciało mi się doprowadzić do ładu :) Druga niestety zastała mnie w starym dresie i włosach nieuczesanych, że aż strach!!

      Usuń

Popular Posts

Like us on Facebook

Flickr Images

Instagram

Subscribe